Dzisiejsza data:

Kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kraczewicach

Pierwszą próbę wybudowania kościoła mieszkańcy Kraczewic podjęli w 1909, ale władze carskie nie wyraziły na to zgody.

           Świątynia powstała dopiero po odzyskaniu niepodległości, w latach 1919 – 1920 (wtedy też erygowano parafię), ze składek parafian, na ziemi ofiarowanej przez Henryka Gerlicza. Projekt opracował architekt Brzusko (Brzesko) z Puław, jednak w trakcie budowy cieśle wprowadzili w nim tak duże zmiany (z obawy przed zbyt dużym kosztem realizacji), że architekt nie zgodził się odebrać budynku. Liczne rozbieżności między założeniami a realizacją spowodowały, że kościół określany jest jako bezstylowy.

           Był on remontowany po 1945 (szalunek, nowe okna, podłogi i wystrój) oraz na początku XXI wieku (zrąb, szalunek, podwaliny, wymiana stolarki okiennej, likwidacja okna w ścianie szczytowej, zmiana aranżacji prezbiterium).

           Kościół jest drewniany, o konstrukcji zrębowej, posadowiony na kamiennej podmurówce, prezbiterium skierowany na północ. Na zewnątrz oszalowany w układzie pionowym i w szczytach ukośnym. Trójnawowy korpus ma plan prostokąta, z niską, prostokątną kruchtą od frontu. Prezbiterium jest węższe i niższe od korpusu, zamknięte trójbocznie, z dwiema prostokątnymi zakrystiami po bokach. Otwory wejściowe i okienne są prostokątne, zamknięte dwuspadowo, ujęte w deskowe, profilowane obramienia. Poszczególne części budynku mają dachy dwuspadowe (ten nad prezbiterium zakończony jest trójspadowo). Wszystkie dachy kryte blachą.

          Wewnątrz nawy rozdzielone są trzema parami słupów. Otwór tęczowy ma zaokrąglone narożniki. Kościół nakryty jest płaskimi stropami (w nawie głównej wyższym). Ponad niższymi nawami bocznymi utworzone są galerie, biegnące wzdłuż całej długości nawy głównej. Chór muzyczny, z częścią środkową wysuniętą na nawę, wsparty jest na dwóch słupach.

           Wyposażenie kościoła stanowią między innymi: ołtarz główny (z obrazem św. Józefa z Dzieciątkiem) wykonany przez Barwickiego z Radomia, dębowa chrzcielnica, figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, drewniane stacje drogi krzyżowej. Drewniana dzwonnica pochodzi z lat 30. XX wieku. Zespół został wpisany do rejestru zabytków w 1976.

źródła:

G. Ruszczyk, Drewniane kościoły w Polsce 1918-39. Tradycja i nowoczesność, Warszawa 2001

Historia wciąż żywa. Kościoły ziemi opolskiej, [opr. zbior.], Opole Lubelskie 2012

Grafika losowa