Parafia w Łopienniku powstała po 1426, po raz pierwszy wzmiankowana 1455. Pierwszy kościół drewniany fundacji Jana Mikołaja Daniłowicza, podskarbiego wielkiego koronnego, wybudowano około 1634, następny również drewniany pochodził z 1684.

          Neogotycki, murowany kościół został wybudowany w latach 1909 - 1912. Zastąpił niewielką, murowana świątynię z 1827, poważnie już zniszczoną i za małą na potrzeby parafii. Początkowo miała być ona rozbudowywana, ale ostatecznie zarzucono ten pomysł. Nowy kościół powstał dzięki składkom parafian i ich darmowej pracy. Pozwolenie na budowę uzyskano w dość krótkim czasie. Autorem projektu był Józef Pius Dziekoński. Na użytek budowy uruchomiono w Łopienniku cegielnię.

Kościół został poświęcony w Wigilię Bożego Narodzenia i choć miał jeszcze prowizoryczne wyposażenie i brak było posadzki, zaczęto w nim odprawiać nabożeństwa. Dalsze prace nad wewnętrznym wyposażaniem świątyni przerwała I wojna światowa. W latach 20-tych przybył ołtarz główny dłuta Wincentego Bogaczyka i ołtarz boczny w kaplicy wykonany przez Jana Dankiewicza. W latach 30-tych – drugi ołtarz boczny i stacje Drogi Krzyżowej z pracowni Franciszka Stanucha oraz 20-głosowe organy. Ogrodzenie wykonano w 1929 roku. Po II wojnie światowej wymieniono uszkodzone podczas bombardowania witraże. Poważny remont przeprowadzono w latach 1973 - 1975. Pękające mury świątyni (problem ten ujawnił się już wkrótce po jej wybudowaniu) związano wtedy żelbetowymi ankrami.

Kościół w Łopienniku jest orientowany, na planie krzyża łacińskiego. Jego bryłę tworzą: trójnawowy, halowy korpus, długi i szeroki transept oraz wydłużone, prostokątne prezbiterium (o szerokości nawy głównej) z trójboczną absydą oraz budynkami kaplicy i zakrystii po bokach. Te ostatnie mają długość prezbiterium i szerokość naw bocznych oraz niewielkie, pięcioboczne przedsionki. Są dwukondygnacyjne, w górze mieszczą loże otwarte na prezbiterium i transept. Nawy są czteroprzęsłowe (główna jest dwukrotnie szersza od bocznych), rozdzielone ośmiobocznymi filarami. Nad nawą główną wznosi się wieżyczka na sygnaturkę.

Od frontu, na osiach naw bocznych do korpusu przylegają dwie wysokie, kwadratowe wieże. Czterokondygnacyjne, zwieńczone smukłymi iglicami. W ich przyziemiach mieszczą się kruchty naw bocznych, wyżej loże (otwarte na nawy ostrołukowymi arkadami) oraz kondygnacje dzwonne. Przedział międzywieżowy (z dużym, ostrołukowym, maswerkowym oknem pośrodku) stanowi przedłużenie korpusu nawowego. Zwieńczony jest schodkowym szczytem. Ma dwie kondygnacje, w dole mieści kruchtę główną, nad nią lożę chóru muzycznego. Schodkowe szczyty znajdują się też w zamknięciu ramion transeptu.

Elewacje kościoła pozostawiono w surowej, czerwonej cegle. Kontrastują z nimi otynkowane na biało blendy w fasadzie, ścianach szczytowych transeptu, ścianach wież i absydy. Naroża budowli i granice przęseł opięte są uskokowymi skarpami z ostrołukowymi blendami w płaszczyźnie drugiej kondygnacji. Wszystkie okna i prawie wszystkie otwory drzwiowe są ostrołukowe, z ceglanymi maswerkami.

Wewnątrz ściany i sklepienia są gładko otynkowane, dla kontrastu w surowej cegle pozostawiono żebra sklepień, filary, maswerkowe ramy okien i inne drobniejsze elementy (dekoracyjne fryzy i gzymsy). W korpusie nawowym, bocznych przęsłach transeptu i prezbiterium sklepienia są krzyżowo-żebrowe, a w środkowym przęśle transeptu gwiaździste. Żebra sklepień spływają na filary międzynawowe (wieloboczne, ze służkami na krawędziach) oraz na filary przyścienne w nawach bocznych tworzone przez wiązki służek. W pozostałych częściach kościoła sklepienia są krzyżowe. Chór muzyczny oraz loże nad zakrystią i kaplicą mają murowane, pełne balustradki. Są one udekorowane kształtowanymi w cegłach ślepymi maswerkami z wzorem trójliści i czworoliści.

Wyposażenie pochodzi w większości z okresu budowy świątyni. Ołtarz główny ma marmurową mensę i drewnianą nastawę. W nim sześć figur wyrzeźbionych w drewnie lipowym oraz obrazy św. Józefa i św. Bartłomieja (barokowo-ludowy). Ze starszego wyposażenia są jeszcze m.in. obrazy Przemienienia (1 połowa XIX wieku) i Matki Boskiej Zielnej (1917) namalowany przez Zdzisława Jasińskiego. Do tego barokowa monstrancja (koniec XVII wieku), rokokowy kielich (około połowy XVIII wieku, kielich gładki (1785) i rokokowy relikwiarz (około połowy XVIII wieku) z rytą postacią św. Bartłomieja na rewersie oraz regencyjna puszka (1725) fundacji Macieja Korzeniowskiego.

Źródła:

1. Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 8 – powiat krasnostawski, Warszawa 1960

2. Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998