W latach 1903 - 1904 wzniesiono tu murowaną kaplicę w kształcie niedużej świątyni, w stylu neogotyckim, zwróconą frontem na południe. Składała się ona z jednej, prostokątnej nawy, węższej, kwadratowej kruchty i półkolistego prezbiterium z prostokątną zakrystią od wschodu. Strzeliste, trójkątne szczyty i elewację kruchty ukoronowano arkaturowym fryzem i profilowanym gzymsem. Zwieńczenie elewacji bocznych – fryzem ząbkowym i również profilowanym gzymsem. Ściany wymurowano z białego kamienia wapiennego, dekoracyjne detale z czerwonej cegły.

          Od momentu postawienia kaplicy wierni chcieli utworzenia własnej parafii. Sprawa przeciągnęła się aż do II wojny światowej. Parafię utworzono w końcu w 1949, po odbudowaniu kaplicy ze zniszczeń wojennych. W 1979 rozpoczęto rozbudowę świątyni, jej poświęcenie odbyło się w 1980 roku. Powiększenie kaplicy polegało na dostawieniu do niej masywnego transeptu z nowym prezbiterium, zakrystią i bocznymi kruchtami. Stare prezbiterium wyburzono, dawną zakrystię przerobiono na jedną z krucht bocznych. Rozbudowa nie naruszyła pierwotnej bryły budynku (nawa i kruchta). Nowe części kościoła zbudowano z identycznego materiału i zharmonizowano stylowo.

Korpus nawowy kościoła jest wydłużony, czteroprzęsłowy, kruchta jednoprzęsłowa. Naroża kruchty i korpusu oraz ściany boczne korpusu w miejscach akcentujących granice wewnętrznych przęseł są oskarpowane (skarpy wymurowano także z czerwonej cegły). Otwory okienne i drzwiowe są prostokątne, zwieńczone łukiem pełnym i obrzeżone opaską z cegieł. Oprócz fryzów i gzymsów dekorację ściany frontowej korpusu stanowi ułożony w płaszczyźnie szczytu duży ceglany krzyż. Dachy nad nawą i kruchtą są dwuspadowe, kryte czerwoną dachówką. Nad nowszą częścią kościoła wznosi się strzelista wieżyczka na sygnaturkę, stylizowana na smukłą, gotycką iglicę.

Sklepienie nad nawą jest krzyżowe, porozdzielane szerokimi pasami gurtów. W kruchcie jest gładki sufit. Wnętrze świątyni nie ma innych cech neogotyckich. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem (zwany też Matką Boską Różańcową) z 2 połowy XVI wieku lub 1 połowy XVII wieku, namalowany na desce. Należy on do wizerunków w typie Hodegetrii czyli Maryi wskazującej na Jezusa. Został przeniesiony z kościoła (przed II wojną światową parafialnego dla Lubyczy) w Rawie Ruskiej. Wokół obrazu wiszą liczne wota z XVIII/XIX wieku, metalowe, posrebrzane, m.in. kilka z rytymi przedstawieniami Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz wytłaczanymi przedstawieniami Oka Opatrzności i dziecka. Z zabytkowego wyposażenia jest m.in. rokokowa monstrancja (1784) i trzy białe ornaty (2 połowa XVIII wieku).

Źródła:

1. Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 17 – Tomaszów Lubelski i okolice, Warszawa 1982

2. Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998