Wzniesiony został w 1824 z fundacji Jana Węgleńskiego, właściciela wsi (m.in. ministra skarbu Królestwa Polskiego) jako cerkiew greckokatolicka.

            Miączyn był wówczas siedzibą parafii tego wyznania. Po kasacie unii świątynia została zamieniona około 1875 na cerkiew prawosławną. Była odnawiana około 1909 roku. W 1918 rekoncyliowana na kościół rzymskokatolicki. Do 1977 była kościołem filialnym parafii w Zawalowie, od tego czasu jest kościołem parafialnym. W 1950 wybudowano chór muzyczny, a w 1975 odnowiono wnętrza i pokryto dachy blachą.

            Kościół zlokalizowany jest w północnej części wsi, niedaleko lokalnej drogi prowadzącej z Miączyna do Grabowca. Wybudowano go w stylu łączącym cechy klasycystyczne i neogotyckie. Jest orientowany, murowany z cegły i obustronnie otynkowany. Jego bryłę tworzą: prostokątny w rzucie korpus, nieco węższa od niego, dwukondygnacyjna część wschodnia mieszcząca zakrystię i składzik oraz prostokątna, nieco szersza od nawy kruchta z dwiema lokalnościami (w nich od północy klatka schodowa prowadząca na chór, a od południa kaplica).

            Nawa jest dwuprzęsłowa, prezbiterium jednoprzęsłowe, wyodrębnione półkolistą arkadą. Wewnątrz ściany nawy podzielone są pilastrami, pomiędzy nimi znajdują się ostrołukowe wnęki, w nich okna. Pilastry sięgają do wysokości okien, wyżej przechodzą już jako zdwojone i sięgają wieńczącego gzymsu z perełkami. Przy chórze muzycznym jest para wnęk zamkniętych łukiem półkolistym, obejmującym otwory okienne. Korpus nawowy nakryty jest pozornym sklepieniem kolebkowym, w zakrystii jest dwuprzęsłowe sklepienie żaglaste, w pozostałych pomieszczeniach płaskie stropy.

            Na zewnątrz elewacja frontowa, lekko wysunięte zachodnie części elewacji bocznych oraz elewacje zakrystii są boniowane. Elewacje boczne nawy rozczłonkowane są pilastrami, pilastry narożne (od wschodu) są szersze i kanelowane. Pomiędzy pilastrami, w górnych partiach ścian, są ostrołukowe otwory okienne (po trzy w każdej elewacji) w opaskach z tynku i z klińcami w szczycie. Klińce sięgają wielouskokowego gzymsu koronującego, obiegającego boczne ściany nawy i prezbiterium.

            Elewacja frontowa jest jednoosiowa, ma wysoką ostrołukową wnękę z prostokątnym otworem wejściowym. Powyżej są zamurowane otwory okienne (półkolisty i ostrołukowy). Fasadę wieńczy trójkątny, schodkowy szczyt. Nad nim wznosi się prostokątna wieżyczka na sygnaturkę z prześwitami (od frontu są dwa bliźniacze) i ostrosłupowym daszkiem zapewne z 1909 roku. Po bokach fasady są wydłużone, prostokątne płyciny w występach muru.

            Elewacja wschodnia (zakrystii) jest trójosiowa, dwukondygnacyjna (podzielona na kondygnacje gzymsami kordonowymi). Ponad gzymsem wieńczącym wznosi się trójkątny szczyt z półkolistym oknem w analogicznej wnęce. Otwory okienne w tej elewacji (po trzy w każdej kondygnacji) są prostokątne, ujęte w cementowe opaski z klińcami. Okna w dolnej kondygnacji są zwieńczone półkolistymi wnękami, środkowa ma podwojoną opaskę. W bocznych ścianach zakrystii, w górnej kondygnacji, są okna koliste. Dachy kościoła są dwuspadowe, nad prezbiterium nieco niższy, kryte blachą.

            W wyposażeniu brak jest elementów neogotyckich. Ołtarz główny jest klasycystyczny, pochodzi zapewne z tego samego okresu, co kościół. Jest murowany, architektoniczny, z dwiema bramkami. W nim obraz Matki Boskiej Częstochowskiej (około 1960) i na zasuwie obraz św. Michała Archanioła z tego samego okresu. Dwa ołtarze boczne są zapewne późniejsze, mają cechy klasycyzujące i neogotyckie. Ponad łukiem tęczy wisi barokowo-ludowy krucyfiks (1 połowa XIX wieku). Ławki są bezstylowe (około 1960), tak samo organy z1950 roku. W zakrystii przechowywany jest XIX-wieczny obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz również XIX-wieczne ornaty i naczynia liturgiczne.

            Na cmentarzu przykościelnym znajduje się pomnik nagrobny z 1 połowy XIX wieku, kamienny, w kształcie obelisku na czworobocznym postumencie. Natomiast na cmentarzu parafialnym (dziś rzymskokatolickim, dawniej greckokatolickim i prawosławnym), założonym prawdopodobnie na początku XIX wieku, jest m.in. pomnik Jana Węgleńskiego (zm. 1835) w postaci okazałego, kamiennego krzyża.

Źródła:

Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998