Murowany dwór został wybudowany około 1870, na planie prostokąta.
Był to budynek parterowy, murowany z cegły, otynkowany, podpiwniczony, trójdzielny, z sienią przelotową na osi, o powierzchni użytkowej 485 m2. Miał sześć okien w fasadzie czołowej, wewnętrzny, dwukolumnowy portyk z balkonem i wejściową nadbudówkę. W wejściu od południa ozdobne drzwi klepkowe, ćwiekowane, ze starym okuciem (1 połowa XIX wieku). Dach nad częścią starszą naczółkowy z okapem, nad nowszą dwuspadowy, obecnie kryte blachą.
Przed dworem był klomb (gazon), otoczony podjazdem.
Przed I wojną światową zespół dworski składał się z sześciu budynków murowanych i 20 drewnianych. W 1915 spalili go Kozacy, został odbudowany po 1920 roku.
Dwór ten był domem typowo szlacheckim, nie miał w sobie nic z rezydencji. Ale był pięknie położony - nad rzeką Tyśmienicą, przy stawie siemieńskim, otoczony parkiem krajobrazowym. Park ten tworzył kompozycję widokową, powiązaną przestrzennie z rozległymi stawami.
Dziś dwór nie prezentuje się zbyt okazale, otaczają go resztki parku (rośnie w nim ponad setka drzew, w tym cztery pomnikowe jesiony wyniosłe). Z dawnego ośrodka dworskiego Zaorskich pozostała jeszcze murowana lodownia z około 1920 roku.