Dawny kościół w Wólce Dobryńskiej (obecnie kaplica pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego w Łochowie)
Kościół w Wólce Dobryńskiej został wybudowany w latach 1932 - 1933 według projektu M. Mazura, staraniem ks. Franciszka Michalika, dziekana terespolskiego.
Parafię erygowano w 1933. W 1944 wybudowano dzwonnicę. Po II wojnie światowej budynek był poddawany jedynie bieżącym remontom. W latach 1998 – 2005 wybudowano obok nowy, murowany kościół. Drewniany w 2010 został przeniesiony do kompleksu pałacowego w Łochowie i rekonsekrowany jako kaplica pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego.
Jest on drewniany, o konstrukcji słupowo-ramowej (G. Ruszczyk – zrębowej), obustronnie oszalowany (na zewnątrz pionowo z listwowaniem, wewnątrz poziomo), na betonowej podmurówce. Więźba dachowa jest drewniana, krokwiowo-stolcowa.
Trójnawowy, bazylikowy korpus ma plan prostokąta. Jest dwuprzęsłowy, z dodatkowym, wąskim przęsłem chóru muzycznego. Nawa główna jest nieco szersza od bocznych. Prezbiterium równe jej szerokością i wysokością, zamknięte trójbocznie. Po obu stronach prezbiterium są symetryczne, prawie kwadratowe zakrystie. Prostokątna kruchta wraz z wydzielonymi po bokach lokalnościami ma szerokość i wysokość nawy głównej. Nad kruchtą wznosi się niewielka, czworoboczna wieża (lub jak chce Katalog Zabytków… – pokaźna wieżyczka na sygnaturkę).
Trójkątny szczyt w płaskiej elewacji frontowej wydzielony jest daszkiem okapowym, obramiony laubzegową dekoracją. Okna są ostrołukowe, w przęśle chórowym prostokątne , otwory wejściowe także prostokątne. W nawach bocznych nie ma okien.
Nawa główna, prezbiterium oraz kruchta nakryte są, stosownie do wspólnego rzutu, dachem pięciopołaciowym. Niższe od nich nawy boczne oraz zakrystie kryją wspólne dachy pulpitowe. Wieża nakryta jest dachem namiotowym. Dachy dawniej były pokryte blachą, obecnie gontem.
Nawa główna i prezbiterium, połączone ze sobą, nakryte są płaskim stropem z deskowym pułapem, nawy boczne ukośnym. Nawy boczne oddzielają od głównej trzy pary czworobocznych słupów o sfazowanych narożach. Podłogi są deskowe. Nadwieszony chór muzyczny ma pełny parapet, dodatkowo wsparty jest na słupach.
Do zabytkowego wyposażenia kościoła należał między innymi pocerkiewny, malowany na blasze obraz Chrystusa Zmartwychwstałego znajdujący się w ołtarzu głównym (XIX/XX wiek). W ołtarzu bocznym był obraz Matki Boskiej Częstochowskiej z 1937, pędzla Józefa Bołtucia z Nowogródka. Do tego mosiężne żyrandole, jeden neomanierystyczny (1911) – ośmioramienny, z główkami trytonów u nasady i na zakończeniach ramion; drugi o charakterze barokowo-klasycystycznym (XIX/XX wiek) – ośmioramienny, o dwuświecowych ramionach.
źródła:
-
Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, T. VIII, woj. lubelskie, z. 2 – powiat Biała Podlaska, Warszawa 2006
-
J. Maraśkiewicz, A. Semeniuk, Drewniane budownictwo sakralne. Powiat Biała Podlaska, Lublin 2001
-
G. Ruszczyk, Drewniane kościoły w Polsce 1918-39. Tradycja i nowoczesność, Warszawa 2001