Dzisiejsza data:

Kościół pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej w Dubience

           Parafia (według A. Wawryniuka wówczas prawosławna) została erygowana po 1588 – w tymże roku, dzięki staraniom Jana Sienieńskiego, wojewody podolskiego i starosty horodelskiego, przywilejem Zygmunta III zostało założone miasto. Wzniesiono wówczas drewniany kościół, kolejne, również drewniane w 1617, 1753 (wybudowany po pożarze miasta z 1752) i 1794 r. Ostatni, posadowiony na fundamentach murowanych, został wyremontowany kosztem rządu w 1822.

           Obecny kościół w Dubience został wybudowany w 1865, dzięki staraniom ks. Wojciecha Makary, na miejscu poprzedniego, spalonego w 1863. Uszkodzony w 1939 i 1944, był remontowany w 1940, 1945 i 1970.

           Kościół jest murowany, eklektyczny, jednonawowy, z dwuwieżową fasadą.

           Rokokowy ołtarz główny (2. połowa XVIII wieku) pochodzi z kościoła bernardynów w Radecznicy, został odnowiony po uszkodzeniach z czasów działań wojennych w 1941. Umieszczony jest w nim barokowy obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem (1. połowa XVIII wieku), w metalowej sukience. Po bokach dwie rzeźby zakonników bernardyńskich z 2. połowy XVIII wieku.

           Dwa ołtarze boczne mają cechy barokowe (pochodzą zapewne z XIX wieku), w nich obrazy z początku XIX wieku: w lewym św. Antoniego, w metalowej sukience i Zwiastowania w zwieńczeniu, w prawym św. Mikołaja, w srebrnej sukience, i św. Józefa w zwieńczeniu. Dwa tabernakula są barokowe (XVIII wiek).

           Rokokowa ambona (2. połowa XVIII wieku) także pochodzi z kościoła w Radecznicy. Obraz Matki Boskiej w typie XVII-wiecznym, w srebrnej sukience z XVIII wieku – ze wsi Binduga (przed drugą wojną znajdującej się na obszarze Polski). Umieszczony on jest w zwieńczeniu nowego ołtarza w kaplicy. Oprócz tego w kościele znajduje się kamienna, ludowa rzeźba św. Jana Nepomucena oraz dwa krucyfiksy barokowo-ludowe (XIX wiek).

           Zabytkowe sprzęty liturgiczne to: późnobarokowa monstrancja (1776); rokokowa puszka (po połowie XVIII wieku); rokokowy kielich (2. połowa XVIII wieku); miedziany kociołek na wodę z 1. połowy XIX wieku; pięć ornatów z tkanin z przełomu XVIII/XIX wieku.

           Murowana brama-dzwonnica pochodzi z 1882, cmentarz rzymskokatolicki został założony w 1 ćwierci XIX wieku.

źródła:

Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 6 – powiat hrubieszowski, Warszawa 1964

A. Wawryniuk, Leksykon miejscowości powiatu chełmskiego, Chełm 2002

 

Grafika losowa