Kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP w Woli Osowińskiej

           Od początku XVI wieku Wola Osowińska należała do Firlejów z Dąbrowicy, w XVIII wieku do Tadeusza Czerskiego, od końca XVIII wieku do Jaźwińskich. W 1870 majątek kupił Alfons Sierakowski, później przeszedł on w ręce Makowskich

           Od początku istnienia wieś należała do parafii w Kocku. Na utworzenie w niej samodzielnej parafii miał wpływ fakt, że w połowie XIX wieku ówcześni właściciele majątku – Feliks i Ludwika z Nowodworskich Jaźwińscy ufundowali kaplicę dworską. Została ona wybudowana w latach 1854 – 1856, poświęcona w 1857. Zaprojektował ją (w stylu neogotyckim) Bolesław Podczaszyński, profesor ASP w Warszawie. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny namalowany przez Jana Lezkiego. Obraz św. Feliksa namalował w 1857 Jan Tegazo. Kaplica miała być także miejscem pochówku Jaźwińskich (spoczywają oni w jej podziemiach). Kuria diecezjalna przydzielała do kaplicy kolejnych kapelanów, dzięki czemu stała się ona miejscem praktyk religijnych okolicznej ludności.

           W 1930 mieszkańcy Woli Osowińskiej zwrócili się z prośbą do biskupa siedleckiego Henryka Przeździeckiego o utworzenie parafii, argumentując to między innymi dużą odległością wsi (13 km) od Kocka. Ówczesny właściciel majątku, inżynier Edward Krzemiński zadeklarował przekazanie ziemi pod budowę kościoła, a do momentu jego powstania pozwolił korzystać z kaplicy dworskiej. Mieszkańcy wsi, z których miała się składać przyszła parafia, ofiarowali grunt pod cmentarz i na utrzymanie proboszcza. Parafia została erygowana w tym samym roku. Pierwszym proboszczem został ks. Roman Ryczkowski, dotychczasowy kapelan przy kaplicy. Powołano komitet budowy kościoła, z Edwardem Krzemińskim na czele. Szybko powstała plebania i budynki gospodarcze, rozpoczęto gromadzenie drewna na budowę nowej świątyni. Jednak pomimo tego, że projekt był już gotowy, nie udało się jej rozpocząć – zarówno ze względów finansowych, jak i z uwagi na konflikt między Krzemińskim a proboszczem.

           Dopiero w 1990 rozpoczęto prace nad rozbudową kaplicy (trwały one cztery lata), według projektu inż. Włodzimierza Zmysłowskiego z Lublina. Dobudowana część zachowuje neogotycki styl pierwowzoru. W 1997 kościół został konsekrowany.

           Jest on murowany z czerwonej cegły, jednonawowy (nawa nowa, dostawiona do dawnej kaplicy, która stała się wydłużonym, węższym prezbiterium). Na zewnątrz elewacje opięte wąskimi skarpami, które zwieńczone są trójkątnymi daszkami. Naroża budynku ujęte kwadratowymi filarami (w fasadzie są one najbardziej masywne), z otynkowanymi latarniami na szczycie, które nakryte są ostrosłupowymi daszkami. Analogiczne filarki (tylko otynkowane) ujmują ostrołukowy portal wejścia głównego w fasadzie. Okna są ostrołukowe, dachy dwuspadowe, nad prezbiterium wielopołaciowy. Wewnątrz kościół nakryty jest sklepieniem krzyżowo-żebrowym, tęcza ostrołukowa.

Źródła:

P. Orłowski, Zarys dziejów parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Woli Osowińskiej, „Radzyński Rocznik Humanistyczny” T. 15 (2017)

„...bo tu mój dom”. Wola Osowińska dawniej i dziś, opr. K. Kożuch, Wola Osowińska – Lublin 2001