Dzisiejsza data:

           Jedna z kilku drewnianych, zabytkowych świątyń w gminie Piszczac.

          Parafia unicka i cerkiew w Połoskach istniała przed 1726 rokiem. W 1875 świątynię przejęli prawosławni, około 1880 została ona rozebrana. Do dziś istniejąca cerkiew, wybudowana w tym samym miejscu (jako prawosławna) w 1891, to jeden z wielu przykładów skomplikowanych stosunków wyznaniowych na wschodnim pograniczu Polski. W 1919 została ona przejęta przez kościół rzymskokatolicki, była filią parafii Tuczna. Ale już w 1923 powstała tu parafia obrządku wschodniosłowiańskiego (neounicka), jedna z kilkunastu w diecezji siedleckiej. Biskup Henryk Przeździecki przychylił się do próśb byłych unitów z Podlasia, którzy nie przeszli po 1905 na obrządek łaciński, a nie chcieli też wyznawać prawosławia. Wkrótce świątynię wyremontowano. Podczas drugiej wojny światowej została przejęta przez prawosławnych Ukraińców. Jako prawosławna była czynna jeszcze na początku 1947 roku. Po wywózkach ludności ukraińskiej (lub uznanej za taką) w ramach akcji „Wisła” przeszła na własność Kościoła rzymskokatolickiego. Notabene jedyna parafia neounicka po wojnie przetrwała w Kostomłotach. W 1973 erygowano w Połoskach samodzielną parafię, pw. Trójcy Świętej.

Świątynia jest orientowana, drewniana o konstrukcji zrębowej (zrąb z bali sosnowych) i więźbie dachowej krokwiowo-stolcowej, na ceglanej podmurówce, oszalowana. Strop ma belkowy z płaskim, deskowym pułapem, podłogi z desek.

W rzucie jest wydłużona – złożona z korpusu nawowego, prezbiterium oraz babińca z wydzieloną kruchtą i lokalnościami przy niej. Nawa jest prostokątna, dwuprzęsłowa, wsparta na czterech słupach, dzięki którym powstaje wrażenie naw bocznych. Prezbiterium – węższe od nawy i jednoprzęsłowe, zamknięte trójbocznie. Do wydzielonej z babińca (węższego od nawy) kruchty przylega pomieszczenie ze składzikiem i klatką schodową prowadzącą na chór. Chór, nadwieszony na tle zachodniej ściany babińca, wsparty jest na dwóch słupach, ma ażurową balustradę. Nad kruchtą wznosi się wieża, czworoboczna, ozdobiona gzymsem i zwieńczona ostrosłupowym hełmem z krzyżem na gałce. Do kruchty, na osi elewacji frontowej świątyni, przylega ganek – na czterech słupach, z dwuspadowym daszkiem, który osłania wejście główne do świątyni. Po obu stronach stronach nawy znajdują się wejścia boczne osłonięte wąskimi daszkami.

Okna zamknięte są półkoliście (prześwity dzwonne kwadratowe, z półkoliście zamkniętym obramieniem), mają szerokie, ozdobne obramienia. Dach nad nawą jest namiotowy, z ośmioboczną wieżyczką na sygnaturkę na szczycie. Wszystkie dachy pokryto blachą, mają one wydatny okap z drewnianym, ząbkowanym lambrekinem.

Ołtarz główny jest barokowy (2 połowa XVIII wieku), współczesne ołtarze boczne naśladują estetykę barokową. Na wyposażeniu kościoła znajduje się m.in. XVIII-wieczna monstrancja z ornamentem regencyjnym i rokokowymi medalionami.

źródła:

  1. Janusz Maraśkiewicz, Aneta Semeniuk, Drewniane budownictwo sakralne. Powiat Biała Podlaska, Lublin 2001

  2. Franciszek Stopniak, Kościół na terenie województwa bialskopodlaskiego od połowy XIX w. [w:] Z nieznanej przeszłości Białej i Podlasia, opr. T. Wasilewski i T. Krawczak, Biała Podlaska 1990

Grafika losowa