Zaraz po ukazie tolerancyjnym z 1905 zrodziła się myśl budowy w Konstantynowie katolickiej świątyni. Pozwolenie na to uzyskano bez przeszkód.
Projekt okazałego, trójnawowego kościoła z wysoką wieżą sporządził Józef Pius Dziekoński. Mógł on powstać dzięki ofiarności hrabiego Stanisława Plater-Zyberka (właściciela dóbr Konstantynów), przyszłych parafian i zabiegom ks. Jerzego Olędzkiego. Wyświęcono go w 1909 roku. Prawie do II wojny światowej trwało wyposażanie świątyni w ołtarze, konfesjonały, ławy i wszelki niezbędny sprzęt. Część z nich wykonał Franciszek Maksymiuk z Komarówki. Na 25-lecie śmierci fundatora, w 1936, zawisła w kościele upamiętniająca go, marmurowa tablica (został pochowany w krypcie pod prezbiterium).
Neogotycki kościół usytuowany jest naprzeciwko pałacu w Konstantynowie. Fasadą zwrócony na południe. Murowany z czerwonej cegły (posadowiony na niewysokim granitowym cokole), na zewnątrz otynkowane są tylko pola dekoracyjnych blend.
Jego bryłę tworzą: trójnawowy, halowy korpus z wysoką wieżą frontową i prostokątne w rzucie prezbiterium zamknięte pięcioboczną absydą, z zakrystią, lożą i skarbczykiem po bokach. Narożniki pomiędzy bokami wieży a ścianą frontową korpusu wypełniają niewielkie, kwadratowe w rzucie budynki, mieszczące kruchty boczne.
Wieża usytuowana na osi fasady jest wysoka i masywna, dominuje w planie budowli. Czterokondygnacyjna, w dolnych partiach kwadratowa, w najwyższej ośmioboczna. Nakryta namiotowym, ośmiopołaciowym hełmem o lekko wklęsłej powierzchni. W przyziemiu jej wnętrze mieści kruchtę główną, wyżej lożę chóru muzycznego a nad nimi dzwonnicę.
Korpus ma rzut wydłużonego prostokąta (pięcioprzęsłowe nawy). Nawa główna jest dwukrotnie szersza od bocznych, oddzielona od nich ostrołukowymi arkadami i ośmiobocznymi filarami. Główna kruchta, o szerokości nawy głównej, połączona jest z nią szeroką, ostrołukową arkadą. Tak samo otwarta jest na nawę główną loża chóru muzycznego. Betonowy balkon chóru nadwieszony nad nawą ma drewnianą, tralkową balustradę.
Prezbiterium ma wysokość i szerokość nawy głównej, nieco podniesioną posadzkę. Oddzielone jest lekkim przewężeniem ostrołukowej arkady tęczowej i drewnianą balustradką. Jest ona udekorowana motywem prostokątnych prześwitów zwieńczonych trójlistnymi ostrołukami. W prezbiterium, na wejściem do skarbczyka ściana przepruta jest ostrołukową arkadą, za którą umieszczono lożę dla fundatora kościoła i jego rodziny.
Sklepienie w kościele jest zróżnicowane: kolebkowo-ostrołukowe z lunetami w nawie głównej, w nawach bocznych krzyżowe, w prezbiterium krzyżowo-żebrowe a w absydzie gwiaździste. Wszystkie otwory okienne (w większości są one podwojone) i prześwity dzwonne mają ostrołukowe wykroje. Okna korpusu, prezbiterium i absydy są duże, dekorowane ceglaną, maswerkową ramą i witrażami o dywanowych wzorach (niektóre równe wiekiem kościołowi). Wejście główne do kościoła ma ostrołukowy wykrój i taki sam portal o bogato profilowanych obrzeżach, udekorowany trójkątna wimpergą. Pozostałe otwory wejściowe są prostokątne.
Zewnętrzne elewacje budowli opięte są uskokowymi skarpami (w narożach wieży bardzo wysokimi). Udekorowane otynkowanymi na biało ostrołukowymi blendami – „najgęściej” występują one w szczytach korpusu, trzeciej kondygnacji wieży, w górnej części elewacji prezbiterium tworzą szeroki fryz. Kościół opasują też ząbkowo-kroksztynowe gzymsy. Wieżyczka sygnaturki, umieszczona na środku dachu korpusu nawowego, jest czworoboczna, przepruta ostrołukowymi arkadami.
Wewnętrzne wyposażenie kościoła jest dopasowane do jego stylu, pochodzi z tego samego okresu (nieliczne „starocie” to m.in. barokowy krucyfiks i XVIII-wieczny ornat). „Gotycki” charakter mają wykonane z drewna i snycersko dekorowane ołtarze (główny i dwa boczne), konfesjonały, ambona, chrzcielnica, klęczniki, stacje Męki Pańskiej. Większość została ufundowana, jednocześnie z kościołem, przez Stanisława Plater-Zyberka i jego żonę, Elżbietę z Tyszkiewiczów.
źródła:
Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998
