Dzisiejsza data:

 Kościół ten wzniesiono w latach 1906 - 1907, z fundacji Jozafata Budnego i jego żony Marii z Politowskich, dziedziców Rejowca.

          Wcześniej wieś nie miała własnej świątyni rzymskokatolickiej, tylko niewielką kaplicę i przynależała do nieodległej parafii Pawłów. Starania o budowę „swojego” kościoła i utworzenie parafii trwały od momentu ogłoszenia ukazu o tolerancji religijnej w 1905 roku. Autorem projektu był Stefan Szyller z Warszawy. Świątynia, mimo dużych rozmiarów, w dokumentacji była określana mianem kaplicy, a nie kościoła – po to, żeby łatwiej było uzyskać zatwierdzenie planów u władz. Po trosze też tak było – budowę w całości sfinansowali Budnowie, a w podziemiach urządzono dla nich kryptę grobową.

W 1908 przybył ołtarz z obrazem św. Barbary, ufundowany przez pracowników Kolei Nadwiślańskiej. Na utworzenie samodzielnej parafii długo nie było zgody, stało się to możliwe dopiero w 1919, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W 1927 doszły – również neogotyckie – ołtarze boczne z pracowni W. Turewicza z Chełma, rok później ambona. W 1936 wykonano okazałe schody przed wejściem głównym.

Kościół w Rejowcu jest murowany z cegły, posadowiony na wysokim cokole z ciemniejszej cegły. Ma rzut krzyża łacińskiego, z prezbiterium skierowanym na zachód. Składa się z jednonawowego korpusu (z węższym frontowym ryzalitem i wieżą przy południowym boku), dwóch prostokątnych kaplic tworzących ramiona transeptu oraz prostokątnego prezbiterium z dwiema prostokątnymi zakrystiami po bokach (w górze mieszczą one loże). I kaplice, i prezbiterium zakończone są trójbocznie.

Wieża jest wysoka (dwukrotnie wyższa od pozostałych części kościoła), pięciokondygnacyjna, czworoboczna, zwieńczona trójkątnymi szczytami i nakryta ostrosłupową iglicą. W narożnik pomiędzy północnym bokiem frontowego ryzalitu a ścianą korpusu wstawiona jest wieżyczka pełniąca rolę klatki schodowej prowadzącej na chór muzyczny. Ściany opięte są jednouskokowymi skarpami.

Elewacje pozostawiono w surowej, czerwonej cegle, kontrastują z nimi jasne, kształtowane w betonie elementy dekoracyjne: fryzy, gzymsy, obramienia okien, daszki uskoków skarp oraz imitacje kamiennych ciosów na niektórych narożnikach budowli.

Fasada jest prostokątnie wydłużona, flankowana skarpami i zamknięta trójkątnym szczytem. W jej dolnej części jest ostrołukowy portal z wimpergą, otaczający wejście główne do kościoła. Nad nim spore, ostrołukowe okno w dekoracyjnej, betonowej ramie (prostokątna, z roślinnymi guzami). Powyżej betonowy fryz z ostrołuków i profilowany gzyms koronujący, a w szczycie ostrołukowe, jasno tynkowane płyciny. Motyw ostrołukowego fryzu powtarza się również w bocznych elewacjach korpusu, w pozostałych zastosowano jedynie profilowany gzyms w zwieńczeniu. Pozostałe wejścia do kościoła są prostokątne. Otwory okienne i prześwity dzwonne mają wykroje ostrołukowe.

Wewnątrz kościół jest na gładko otynkowany i polichromowany. Korpus nawowy jest trójprzęsłowy, przęsła oddzielone są przyściennymi filarami, pomiędzy nimi znajdują się okna. Prezbiterium ma szerokość nawy, oddzielone jest od niej przewężeniem ostrołukowej tęczy. Nad kruchtą balkon chóru muzycznego. Kruchta otwarta jest na nawę półkolistą arkadą, a balkon chóru arkadą ostrołukową. Balustrada chóru jest żeliwna, dekorowana motywem wieloliści. Sklepienie w nawie jest krzyżowe, w transepcie i prezbiterium kryształowe, w kaplicach gwiaździste, w pozostałych częściach kościoła również krzyżowe.

Wyposażenie wewnątrz jest neogotyckie (ołtarze, konfesjonały, ambona, chrzcielnica, ławy, organy i stacje Drogi Krzyżowej). W ołtarzach obrazy przeniesione z ołtarza głównego cerkwi unickiej w Rejowcu: Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny – późnobarokowy (XVIII wiek), zapewne ze szkoły włoskiej; Chrystus Ukrzyżowany i św. Michał Archanioł (kopia wg Guido Reniego) – zapewne 1 połowa XIX wieku; Matka Boska Chełmska (koniec XIX wieku). Z zabytkowego wyposażenia są też m.in. brązowe kinkiety w stylu Ludwika XVI (koniec XVIII wieku) i siedmioramienne kandelabry o charakterze empirowym (XIX wiek) z pałacu w Rejowcu.

Źródła:

  1. Katalog zabytków sztuki w Polsce, T. VIII, z. 5 – powiat chełmski, Warszawa 1968

  2. Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998

 

Grafika losowa