Parafia rzymskokatolicka w Mokrymlipiu utworzona została na początku XV wieku.
W 1403 pierwszy kościół murowany ufundował Mikołaj z Latyczyna. W latach 1547 - 1579 znajdował się on w rękach protestantów. Około połowy XVII wieku przebudowano go w stylu barokowym (lub wybudowano nowy). Fragmenty jego murów oraz dzwonnicy i dawnej organistówki zachowały się do dziś.
Z pomysłem budowy nowego kościoła noszono się w Mokrymlipiu od lat 80-tych XIX wieku (stary był już za mały na potrzeby parafii). Władze wydały wtedy zezwolenie, ale zaraz potem, już po rozpoczęciu robót, je wycofały. Kolejne pozwolenie wydano dopiero w 1906, budowa ruszyła rok później. Nowy kościół rósł w odległości kilkuset metrów od starego, prawdopodobnie na fundamentach z 1880 roku. Projekt (w stylu neogotyckim) sporządził modny wówczas architekt warszawski, Józef Pius Dziekoński, a budowę sfinansowała Ordynacja Zamojska i częściowo parafianie. Świątynię konsekrowano w 1913 roku.
Był już wtedy zapewne gotowy neogotycki, drewniany ołtarz główny (z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego, za zasłoną obraz Przemienienia Pańskiego), który ufundowała Maria Huskowska, dziedziczka majątku Sułowiec. Kolejno powstawały ołtarze boczne (Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Boskiej Częstochowskiej), ławy, konfesjonały, w 1927 ambona, w 1933 organy. W latach 1928 - 1930 wymurowano ogrodzenie. Po zakończeniu II wojny światowej kościół został wyremontowany. Następną gruntowną renowację (po pożarze od uderzenia pioruna) przeprowadzono w latach 1978 - 1981.
Jest on murowany z cegły, halowy, nieorientowany. Elewacje pozostawiono w surowej cegle, otynkowane są tylko dekoracyjne blendy. Plan krzyża łacińskiego tworzą: trójnawowy korpus, transept, prostokątne prezbiterium (skierowane na północ) zamknięte trójboczną absydą. W narożach między transeptem a prezbiterium znajdują się budynki dwukondygnacyjnej zakrystii (od zachodu) i jednokondygnacyjnego skarbczyka (od wschodu). Z naroży masywu frontowego wyrastają dwie wieże. Dachy nad każdą częścią są dwuspadowe, nad absydą trójpołaciowy.
Wieże są czworoboczne, czterokondygnacyjne (zmniejszają swój obwód uskokowo), nakryte czterospadowymi dachami, z których wyrastają ośmioboczne cokoły, a z nich smukłe, ośmiopołaciowe iglice. Są dwukrotnie wyższe od korpusu. Wewnątrz nich mieszczą się kruchty boczne, powyżej - boczne części chóru muzycznego, a jeszcze wyżej dzwonnice. W przyziemiu przedziału międzywieżowego mieści się kruchta główna, nad nią główna część loży chóru.
Fasadę tworzą frontowe elewacje wież i przedziału międzywieżowego. W dolnej części przedziału jest trójarkadowy portyk, a w głębi ostrołukowy portal z wejściem głównym do kościoła. Ponad nim balkon z ceglaną balustradą dekorowaną motywem ostrołuków. W głębi balkonu znajduje się ostrołukowe triforium - okno w typie porte-fenetre. Środkową część fasady wieńczy schodkowy szczyt.
Kościół jest oskarpowany na zewnątrz dwu- i trójuskokowymi skarpami (te drugie mają ostrołukowe blendy w środkowej płaszczyźnie). Ściany są dekorowane kształtowanymi w cegłach, arkaturowymi fryzami z przeplatających się ostrołuków, profilowanymi i ząbkowymi gzymsami koronującymi i podokiennymi, ostrołukowymi i oculusowymi blendami oraz schodkowymi szczytami. Otwory okienne i prześwity dzwonne są ostrołukowe, te w wieżach, korpusie i transepcie mają ceglane maswerki.
Wewnątrz kościół jest na gładko otynkowany i pomalowany, krawędzie sklepień złocone. Nawy rozdzielone są ostrołukami arkad oraz bogato profilowanymi wiązkowymi filarami. Podobny rysunek mają półfilary w nawach bocznych. Prezbiterium, o szerokości i wysokości nawy głównej, oddzielone jest od niej lekkim przewężeniem ostrołukowej arkady tęczowej i nieznacznym wyniesieniem poziomu posadzki. Loże chóru muzycznego otwarte są na nawy również ostrołukowymi arkadami. Środkową część chóru poprzedza balkon wsparty na czterech masywnych konsolach. Ma on prostą, drewnianą balustradę z ostrołukowymi ażurami. Kruchta główna otwarta jest na nawę główną ostrołukowym trójłuczem wspartym na kolumienkach o spiralnie skręconych trzonach.
Sklepienie w nawach, prezbiterium, kruchcie głównej i lożach chóru jest kryształowe, w zakrystii gwiaździste, w skarbczyku gwiaździste i krzyżowe, w kruchtach bocznych krzyżowe. Poszczególne przęsła sklepień rozdzielają ostrołukowe gurty. Wewnątrz kościół obiega też bogato profilowany gzyms podokienny, kształtowany w cegłach.
Na wyposażeniu znajdują się obrazy, rzeźby, feretrony i naczynia liturgiczne zachowane ze starego kościoła. Witraże wykonano w latach 1992 - 1994, w pracowni Krystyny i Bogusława Szczekanów z Krakowa.
Źródła:
1. Dzieje gminy Radecznica, red. Regina Smoter - Grzeszkiewicz, Zamość 2006
2. Jerzy Żywicki, Architektura neogotycka na Lubelszczyźnie, Lublin 1998