Dzwonnica

           Dzwonnica została wzniesiona prawdopodobnie w 1878, po przejęciu zespołu katedralnego przez wyznawców prawosławia. Miała cztery kondygnacje i cerkiewną kopułę. W 1938 została przebudowana według projektu Antoniego Forkiewicza. Nadano jej plan kwadratu, podwyższono czwartą kondygnację i dodano piątą. Budowlę zwieńczyła nowa, stożkowa kopuła.

           Zwężające się stopniowo kondygnacje (dwie pierwsze na planie kwadratu, trzecia na planie kwadratu o ściętych narożach, czwarta na planie koła i piąta na planie ośmioboku) nadały budowli smukły kształt. Zachowano jej wystrój - doryckie i jońskie pilastry, frontony przy zwieńczeniu pierwszej kondygnacji, arkadowe otwory okienne, kolumienki doryckie w narożach trzeciej kondygnacji. Nowa, piąta kondygnacja ma osiem arkadowych otworów, zabezpieczonymi balustradą i pilastrami w narożach. Dzwonnica stanowi punkt widokowy, a w jej dolnej kondygnacji mieści się Mauzoleum Poległych za Ojczyznę i Naród, poświęcone ofiarom terroru hitlerowskiego i sowieckiego.