Kościół pod wezwaniem św. Św. Piotra i Pawła w Olbięcinie
Pierwotna kaplica (dworska) pod wezwaniem św. Tekli została ufundowana zapewne w 4. ćwierci XVIII wieku przez Rajmunda, skarbnika lubelskiego i Urszulę Wybranowskich. Pełniła funkcję kościoła filialnego parafii w Dzierzkowicach. Do roku 1860 przy kaplicy na stałe utrzymywano zakonnika kapucyna z konwentu lubelskiego. Kaplicę rozebrali w 1943 Niemcy, część jej wyposażenia została przeniesiona do nowego kościoła parafialnego. Parafię w Olbięcinie erygowano w 1931 roku.
Obecny kościół został wzniesiony w latach 1935 - 1938 na gruncie ofiarowanym przez Marię Szczycińską, właścicielkę tutejszego majątku. Projekt wykonał Bohdan Kelles-Krauze, budowę prowadził cieśla Jan Pietrzyk z Potoka. Doposażanie kościoła ukończono po II wojnie światowej. Był on remontowany w latach 1954, 1967 (dach), 1971, w 2007 wstawiono kolorowe witraże w oknach.
Kościół jest drewniany, o konstrukcji zrębowo-łątkowej, na podmurówce. Więźba dachowa jest płatwiowo-kleszczowa, z dwiema ścianami stolcowymi i krzyżulcami. Szalunek zewnętrzny poziomy, pionowy z listwowaniem, ukośny i w romby.
Trójnawowy, pseudobazylikowy korpus ma plan prostokąta, ze środkowym ryzalitem od frontu (w jego przyziemiu znajduje się kruchta, powyżej chór muzyczny). Prezbiterium jest węższe, zamknięte trójbocznie, skierowane na północny wschód. Po jego bokach znajdują się dwa symetryczne, prostokątne pomieszczenia (zakrystie). Ryzalit w dolnej kondygnacji jest otoczony podcieniem (daszkiem wspartym na czterech słupach), zwieńczony szczytem szalowanym w romby. Otwory wejściowe i okienne są duże, prostokątne.
Dach nad nawą jest dwuspadowy, nad prezbiterium niższy, wielopołaciowy. Nad zakrystiami są daszki pulpitowe. Nad nawą wznosi się ośmiokątna wieżyczka na sygnaturkę zwieńczona blaszanym hełmem z latarnią.
Wewnątrz nawy rozdzielone są czterema parami mieczowanych słupów o sfazowanych krawędziach. Nawa główna i prezbiterium nakryte są pozornym sklepieniem o przekroju trapezoidalnym (w prezbiterium z trójkątnymi wnękami nad oknami imitującymi lunety), dekorowanym listwami o motywie geometrycznym. W nawach bocznych są belkowane stropy.
Ołtarz główny jest współczesny kościołowi, z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem. Na zamknięciu naw bocznych znajdują się ołtarze neobarokowe, z obrazami św. Józefa i św. Jana Chrzciciela. W prawej nawie jest XVIII-wieczny ołtarz boczny („czarny”), przeniesiony z rozebranej w 1943 kaplicy dworskiej. W nim obraz św. Jana Nepomucena z tego samego okresu i płaskorzeźba Trójcy Świętej w zwieńczeniu. Z kaplicy pochodzą także stacje Drogi Krzyżowej i obraz Matki Boskiej w ołtarzu bocznym lewym.
Z zabytkowego wyposażenia jest jeszcze kociołek na wodę i dwa cynowe lichtarze z XVIII wieku.
Przed kościołem stoi dzwonnica kryta blachą, wykonana według projektu Ryszarda Borowskiego z Olbięcina, dzwony wykonano w firmie Felczyńskiego z Przemyśla.
Źródła:
1. Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, TT. VIII, z. 9 – powiat kraśnicki, Warszawa 1961
2. G. Ruszczyk, Drewniane kościoły w Polsce 1918 – 1939, Warszawa 2001