Architektura
Jest orientowany, murowany z ka mienia i cegły, otynkowany. Po licznych remontach i przebudowach przybrał formę późnobarokową. Jednonawowy, z węższym i niższym prezbiterium, zamkniętym wielobocznie. Przy prezbiterium od północy i południa znajdują się dwukondygnacyjne zakrystia i skarbiec. Od zachodu jest dwukondygnacyjna, kwadratowa kruchta dostawiona zapewne w 2. połowie XVIII wieku.
Nawa i prezbiterium opięte są na zewnątrz pilastrami. Fasada (zapewne z 1776) zwieńczona jest trójkątnym szczytem roz członkowanym lizenami. W szczycie jest okulus w profilowanej opasce. W kruchcie znajduje się otwór wejściowy zamknięty półkoliście, ujęty opaską - gładką u dołu i o profilowanej archiwolcie. W drugiej kondygnacji kruchty od frontu jest prostokątne, zamknięte półkoliście okno, ujęte analogiczną opaską. W elewacjach bocznych płyciny opracowane tak, jak okno.
W elewacje budynku wmurowane są puste pociski artyleryjskie – pamiątka po I wojnie światowej. Dachy są dwuspadowe, ten nad absydą przechodzi w stożkowy. Nad nawą wznosi się wieżyczka na sygnaturkę - ośmioboczna, dwukondygnacyjna, z arkadową galeryjką. Wszystkie dachy kryte są pomalowaną na czerwono blachą.
