Wysoczyzna Lubartowska jest częścią Niziny Południowopodlaskiej o powierzchni 1 219 km² .
Graniczy od zachodu z Doliną Środkowej Wisły, od północy z Pradoliną Wieprza, od wschodu z Równiną Parczewską, Zaklęsłością Sosnowicką i Równiną Łęczyńsko-Włodawską a od południa z Płaskowyżem Świdnickim, Płaskowyżem Nałęczowskim i Małopolskim Przełomem Wisły.
Region ma charakter monotonnej równiny morenowej, zrównanej na wysokości 170 - 180 m n.p.m., przeważa użytkowanie rolnicze.
Leży w całości w obrębie województwa lubelskiego, bierze swą nazwę od miasta Lubartów, głównego ośrodka miejskiego regionu.