Dzisiejsza data:

Parczew

Miasto, jeden z najstarszych grodów Lubelszczyzny, siedziba powiatu i gminy, położone przy ujściu Konotopy i Kłodzianki do Piwonii

           Należy do najstarszych miast Lubelszczyzny. Według kroniki Jana Długosza, osada o tej nazwie istniała już w XIII wieku. Prawa miejskie Parczew otrzymał w 1401 roku z rąk króla Władysława Jagiełły. Rozkwit miasta nastąpił głównie dzięki położeniu na pograniczu ziem Polski i Litwy oraz na szlaku handlowym i komunikacyjnym z Krakowa do Wilna. W 1413 roku na sejmie w Horodle Parczew został wyznaczony na miejsce zjazdów polsko-litewskich i sejmów. W 1446 roku w odbył się tu sejm elekcyjny, na którym Kazimierz Jagiellończyk otrzymał koronę. Ostatnie obrady miały natomiast miejsce w 1564 roku. Dogodne położenie przy drodze na Litwę sprzyjało szybkiemu rozwojowi miasta. W XV i XVI wieku Parczew gościł wielokrotnie królów polskich: Jana Olbrachta, Zygmunta Starego, Zygmunta Augusta. Miasto było chronione przez wały obronne, istniał tu zamek, który spłonął podczas pożaru w XVI wieku. Upadek miasta spowodowały liczne pożary, najazdy szwedzkie w 1656 i 1705 roku.

         W okresie powstania styczniowego w okolicach Parczewa działały oddziały powstańcze pułkownika Marcina Lelewela-Borelowskiego, generała Michała Kruka-Heydenreicha i pułkownika Walerego Wróblewskiego. Tutaj także walczyła SGO „Polesie” pod dowództwem gen. Franciszka Kleeberga. W mieście zachował się układ urbanistyczny rynku. Zabudowa Parczewa pochodzi z XIX i XX wieku.

                             Opracowała Irena Kowalczyk

Warto zobaczyć:

Neogotycki kościół św. Jana Chrzciciela wybudowany w latach 1905–1913 z wyposażeniem wnętrz XVI – XVIII wieku

Drewniana dzwonnica z 1675 roku

Dawne synagogi z połowy XIX wieku

Dawna szkoła powszechna z końca XIX wieku

Grafika losowa