Architektura

           Jest on późnorenesansowy, orientowany, murowany z kamienia i cegły, otynkowany, jednonawowy. Nawa jest prostokątna, trójprzęsłowa, z węższym prezbiterium zamkniętym półkoliście, przy którym od północy znajduje się zakrystia. Przy nawie od zachodu wznosi się czworoboczna wieża z kruchtą w przyziemiu i lożą kolatorską na piętrze. Od południa jest kruchta dobudowana w XVIII - XIX wieku, a od północy przedsionek do zakrystii z XIX wieku.

           Na zewnątrz nawa jest oskarpowana, nawę i prezbiterium obiega wspólny gzyms. Wieża wewnątrz jest trójkondygnacyjna, na zewnątrz ma dwie, rozdzielone gzymsem kondygnacje. Dolna jest ujęta na narożach pseudopilastrami, a górna pilastrami kompozytowymi, pomiędzy którymi znajdują się arkady o spłaszczonych łukach. Elewacje wieży są zwieńczone belkowaniem z fryzem konsolowym. Na konsolkach są rozety a pomiędzy nimi uskrzydlone główki aniołków. Okna w nawie i prezbiterium zamknięte są łukiem odcinkowym, w wieży półkolistym. Wejście do kościoła zamknięte jest łukiem odcinkowym, ujęte w obramienie z gzymsem wieńczącym. Dachy są dwuspadowe i pulpitowe, hełm wieży ma kształt barokowy. Wszystkie kryte blachą.

           Wnętrze nawy rozczłonkowane jest parami pilastrów o stylizowanych kapitelach kompozytowych. Ściany prezbiterium nie mają podziałów. Łuk tęczy jest półkolisty. Kruchta i loża kolatorska w wieży otwarte są do nawy arkadami. Murowany chór muzyczny pochodzi z 1. połowy XVII wieku, wspiera się na trzech arkadach.

           Sklepienia w nawie, prezbiterium, w kruchcie pod wieżą i loży kolatorskiej są kolebkowe z lunetami, w zakrystii kolebkowo-krzyżowe, pozostałe pomieszczenia przykryte są sufitami. Sklepienie loży kolatorskiej pokryte jest późnorenesansową dekoracją sztukatorską w typie lubelsko-kaliskim. Składają się na nią listwy podkreślające szwy sklepienia oraz połączone z nimi żebro na osi kolebki, plakietki z rozetami, maszkaronami i uskrzydlonymi główkami aniołków oraz wsporniki roślinno-geometryczne. Na sklepieniu kruchty pod wieżą znajduje się skromniejsza dekoracja ornamentalna. Katalog Zabytków… podaje, że dekoracja sklepień została wykonana po 1610, prawdopodobnie przez Jana Wolffa, jednego z wybitniejszych muratorów związanych z tzw. renesansem lubelskim. Natomiast według M. Kurzeja nieliczne plakietki nie mają odpowiedników w dziełach Wolffa, a kształtowane w narzucie rozety wykonano nieporadnie.